"هزار خرمن گل در رهش ز بوسه بچینم" عابد تبریزی

در فراق امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

هزار خرمن گل در رهش ز بوسه بچینم

اگر ز پرده درآید نگار پرده نشینم

نه غیر عشق رخ اوست سرنوشتم از اول

ببین بچشم بصیرت خطوط لوح جبینم

فتد به جام بلورین دل چو نقش جمالت

رود ز یاد ، حدیث نگارخانه چینم

به روز واقعه گر منظرم جمال تو باشد

ز دل رود غم آشوب روز بازپسینم

نیم کلیم که باشد به طور قرب مقامم

ولی به وصف تو مدلول لایکاد یُبینم

تو آفتابی و من ذره وار، جذب جمالت

تو نور چرخ جلالی و من غبار زمینم

حیات را چه صفایی به دور دوری رویت

خوشا ز مرگ، اگر جلوه جمال تو بینم

نداد همت من تن به منت همه عالم

ولیک هستی خود را به نعمت تو رهینم

همه ولای تو هستم، همه ز جام تو مستم

هزار شکر خدا را که آفریده چنینم

بود ز خوان نوال تو هرچه هست نصیبم

مقیم کوی تو هستم به هر کجا که نشینم

نیم چو خضر پی آب زندگی که زلعلت

چشانده اند به روز ازل زلال معینم

کجا روم ز حریمت، که عشق توست سرشتم

دوای خود ز که جویم، که با غم تو عجینم

صبا سلام ز (عابد) رسان به کوی نگاری

که تار طره او هست رشته دل و دینم

عابد تبریزی